Nastał dla mnie trudny czas. I mam nadzieję, że poradzę sobie z tym, co mnie czeka. Czas rozłąki, czas tęsknoty. I choć wiem, że życie składa się z kolejnych etapów, to niektóre, przynajmniej na początku, są po prostu trudne. Nie wiem jak zniosę ten czas rozłąki, czas tęsknoty. Czas niepewności...
Uczą nas w szkołach liczyć, pisać, jak rozmnaża się pantofelek... nikt nas nie uczy jak żyć, jak być szczęśliwym. Po omacku szukamy swojej drogi, zbierając spory bagaż doświadczeń. Nikt nie uczy nas jak być dobrym rodzicem.
Pewnego pięknego dnia przychodzi na świat Twoje dziecko. Kochasz je, tulisz, patrzysz jak rośnie. Chcesz, żeby było szczęśliwe. Przychodzi dzień, kiedy Twoje dziecko idzie do pierwszej klasy, bierze udział w pierwszym przedstawieniu, a Ty ronisz łzę wzruszenia. Potem jedzie na pierwszą kolonię, a Ty ronisz kolejną łzę i starasz się być twarda, bo wiesz, że Twoje dziecko kiedyś będzie szło swoją drogą i nadopiekuńczość zrobi mu krzywdę.
A potem przychodzi dzień, kiedy Twoje dziecko opuszcza gniazdo domowe i też musisz być twarda, po to, by pozwolić dorosłemu już dziecku odnaleźć swoją drogę, by nauczyło się samodzielnie żyć. Ale i tak ronisz kolejną łzę...
I choć najchętniej rozpostarłabym parasol ochronny nad moim dzieckiem
to wiem, że skrzywdzę Ją tym i że byłoby to z mojej strony ogromne samolubstwo. Więc akceptuję to i wierzę, że moja Córka będzię szczęśliwa :)
No i nie chcę być takim rodzicem jak poniżej
Dziś chciałabym, żeby podejmowanie decyzji było po prostu łatwiejsze...
Agnieszka
Tak sobie myślę, że jeżeli dziecko jest związane ze swoimi rodzicami w takim sensie, że zawsze ma w nich oparcie i dużo ze sobą rozmawiają, to takie rozstanie dla niego też musi być trudne. Oczywiście mam na myśli wyprowadzkę z domu, a nie wyjazd na kolonię bo to trochę inna skala rozstania ;-) Niemniej jest to naturalne i jak dla mnie lepiej, żeby dziecko się usamodzielniło niż gdyby do 30-40-stki siedziało u rodziców na garnuszku...
OdpowiedzUsuń